«رهایی از خویشتن» در شعر فروغ فرّخ زاد

مسئله­ی اساسی در این مقاله، رهایی از خویشتن در شعر فروغ فرّخ­زاد است. این مفهوم همچون سایر عواطف و احساسات بشری، جزء درون­مایه­های اصلی شعر معاصر فارسی به شمار می­رود. نگارنده در دو بخش سعی کرده تا مفهومِ رهایی از نفسِ خویشتن را در شعرِ فروغ نشان دهد. در بخش اول جلوه­هایی از شعرِ وی را که تجلّی­گاهِ همین مفهوم است- با بحث از پنج مشخصه: احساس همدلی، دانش و بینش، تردیدها، بی­تعصّبی و خود­داری از بیانِ احساسات فردی تبیین می­نماید. در بخش دوم هشت عاملِ مهم را به­عنوانِ عواملِ ایجادِ رهایی از خویشتن در شعـر شاعــر برمی­شمــارد- کــه عبارت­اند از: عشق، آرمان­خواهی، تعهّد نسبت به زندگی، خداباوری، تنهایی و خلوت­گزینی، درد و رنج، مرگ­طلبی، شاعری. هدفِ مقاله آن است که خواننده با تأمّل در نمونه­های شعری فروغ و نیز مباحثِ مربوطِ دیگر- که در بخش­های مختلفِ ­مقاله­ی حاضر آمده است- میزانِ رویکرد و توجه فروغ را نسبت به مفهوم رهایی از خویشتن دریابد و بتواند به تجزیه و تحلیل این رویکرد از نگاه­ِ دیگر شاعران معاصر بپردازد.